Sachi Miyachi

Ergens zit een uil. In haar installatie verwerkt ze ‘de oogst’ van haar onderzoek naar historische gebouwen in en om Deventer vanuit haar fascinatie voor de ‘levende structuren’. Met haar werk laat Sachi de ons de onzichtbare verhalen, kennis en geschiedenis zien. De tentoonstelling is te zien van 16 november 2024 tot en met 5 januari 2025. De tentoonstelling wordt op 15 november om 20.00 uur geopend.

‘Practising structure’ is Sachi haar levenswerk. Waar ze ook is: ze probeert de logica achter structuren te begrijpen. Niet alleen de fysieke structuur, maar ook de psychologische en sociale. Sachi Miyachi is geboeid door alle onverwachte oplossingen die je vooraf niet had kunnen ontwerpen, omdat ze meebewegen met het leven dat er op een specifieke plek al is. Hoe ontstaan ze en welke verhalen liggen erin besloten?

De kunstenaar groeide op in het westelijke deel van Tokyo. Ze woonde er in omgevingen die werden gevormd door snelle verstedelijking en door economische groei. Als kind speelde ze graag stiekem op bouwterreinen. Het waren haar tijdelijke speeltuinen. Hier ontstond haar interesse voor een bijzonder proces: hoe oude ambachtelijke landschappen plaatsmaken voor moderne structuren óf ermee samenvloeien.

Van bowlingbaan, tot aanzet toren Lebuinus
Voor deze tentoonstelling bezocht ze unieke gebouwen in Deventer, gebouwen waarin oude en nieuwe elementen samenkomen. Zoals de oude graansilo waarin de bewoners slapen met 60 meter afgrond onder hun slaapkamer. Of de Buitensociëteit in Deventer op de Worp waar vroeger concerten waren en dansavonden en nu een bowlingbaan gevestigd is. Sachi ontdekte tijdens haar verblijf in Deventer het restauratieproject van de Mariakerk, die een nooit afgebouwde toren in zich verborgen heeft. Een toren die de tweede toren van de Lebuinuskerk zou worden. De aanzet hiervoor werd eeuwen geleden gemaakt, maar op een dag hebben de onbekende arbeiders het werk neergelegd. De stenen staan er al die tijd onaangeraakt.
Het laat haar nadenken over de stad, die een samenkomst is van handwerk van mensen in verschillende tijden. Om ieder ding dat wordt gemaakt hangt een gemeenschap: van kennis, kunde en moeite om het gestalte te geven. Daarin zit veel onzichtbaar werk. Niet alleen in gedachten, maar in dat wat is afgebroken of niet is (af)gemaakt. Hoe kijken we naar deze structuren? En wat betekenen al deze ‘vergeten stenen’ voor het landschap om ons heen?